Doelen stellen, van SMART terug naar start, met hoop!

Iedereen in zorgland stelt doelen, harde en zachtere, haalbaar of vol wensdenken. Vaak onderbelicht is hoop als startpunt. Eerst dacht ik dat hoop slechts een gevoel was, als Zuid Limburger opgegroeid binnen het misschien steeds minder tastbare maar onderhuids nog sluimerende kerkdenken. Totdat ik het werk uit de positieve psychologie van Snyder tegen kwam. Hij omschrijft hoop niet als een emotie -wel door emoties ondersteund- als een manier van denken. Een manier van denken die van 3 dingen uitgaat: 
1. Je weet waar je heen wilt.
2. Je bent in staat doelen te bereiken en ook flexibel genoeg om andere routes uit te proberen.
3. Vertrouwen hebt in jezelf, ik kan het. 
Zo komt hoop voor mij weer in een minder nauwe context. En het mooie is dat als hoop meer dan een emotie is, dat we kinderen vanaf de start van het leven een hoopvolle houding kunnen aanleren. Natuurlijk luisteren woorden zch nog steeds nauw, dus is aansluiten bij de jeugdige cruciaal. Niet te grote stappen en de intentie van hoop vooral niet overbelichten. Want bij 'overbelichting' neigt hoop te kantelen richting ijdelheid en kokerdenken van de hulpverlener. Bij onderbelichting worden emoties wellicht onderdrukt. De kunst is dat de jongere vanuit zichzelf kan schijjnen.   
Mooie hoopvolle dag!